یکی از مهمترین مسائلی که نمیتوان اهمیت آن را رد کرد، بحث اهمیت بازار کشورهای همسایه در تجارت ایران است. بسیاری از کشورهای حاشیه خلیج فارس، از نظر موقعیت اقتصادی و شرایط تجارت، گزینههایی مطلوب برای اقتصاد ما به شمار میروند و همین مساله برای ما بازار بالقوه مهمی به وجود میآورد اما نحوه ورود ما به این بازار و چگونگی افزایش صادرات به این کشورها بیشترین اهمیت را در آینده مسیر ت جاری کشور دارد. میزان واردات در میان کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس بسیار گسترده است.
البته نمیتوان انتظار داشت که ما بتوانیم تمام این نیازها را تامین کنیم یا در مدتی کوتاه سهم بزرگی از این بازار را در اختیار بگیریم اما موضوعی که قطعی است، ظرفیتهای گسترده صادراتی ایران در حوزههای مختلف است که بسیاری از آنها در میان کشورهای منطقه خریدار دارد و اگر ما زیرساختهای لازم را برای این موضوع تعیین کنیم، قطعا میتوان از آن بهره برد. از محصولات خوراکی و کشاورزی گرفته تا برخی اقلام مصرفی که در ایران تولید میشوند، همگی شانس حضور در بازار کشورهای منطقه را دارند و باید تلاش کرد که از این فرصت به بهترین شکل بهره برد.
از سوی دیگر چالش بزرگی که ما در این حوزه داریم نحوه ورود فعالان اقتصادی جوان و تازه کار به این بازارهاست. احتمالا اصلیترین موضوعی که میتواند به ما دست بالا را بدهد، همکاریهای صادراتی میان شرکتهای ایرانی است. شرکتهای ما شاید نتوانند در سرمایهگذاری و ورود مستقل به بازار دست بالا را داشته باشند اما در صورتی که در کنار هم قرار بگیرند و کنسرسیومهای صادراتی تشکیل دهند قطعا شانس ما را برای ورود به این بازارها افزایش خواهد داد. چه از نظر سطح تخصص و امکانات و چه از نظر قیمت، امکان آن وجود دارد که ایران در حوزه گردشگری سلامت گامهای مهمی بردارد و بهبود روابط با کشورهای منطقه میتواند این شرایط را فراهم کند.
در شرایط فعلی، ایران از نظر تجهیزات و زیرساختهای حمل و نقل، برای ارسال برخی کالاهای خود به مقاصد دورتر مانند اروپا یا آفریقا مشکلاتی دارد اما این مسائل در رابطه با کشورهای منطقه صدق نمیکند. در صورتی که به درستی ظرفیتها شناسایی شود و زیرساختهای لازم فراهم شوند و در نهایت دسترسی به بازار مهیا شود، قطعا میتوان انتظار داشت که در مدتی کوتاه، بهترین گزینهها برای ما فراهم شوند و صادرات ما به کشورهای حاشیه خلیج فارس توسعه پیدا کند.